Co zaskoczyło mnie w macierzyństwie

 Wiele kobiet jeszcze będąc nastolatkami wie, że chce mieć dzieci, marzy o słodkiej córeczce, ubranej w różową sukieneczkę albo o gromadce chłopaków, szalejących w ogrodzie. Ja do 25tego roku życia mówiłam, że nigdy nie będę miała dzieci i że macierzyństwo to zupełnie nie moja droga. Pewnie też z tej przyczyny nie zwracałam większej uwagi, jak wygląda życie z dziećmi mojego rodzeństwa czy znajomych i pewnie też z tego powodu tak wiele rzeczy mnie zaskoczyło, gdy w końcu zdecydowaliśmy się na dziecko. To, na co wszyscy mnie nastawiali, to były głównie nieprzespane noce i ciągłe zmęczenie. U nas się nie sprawdziło, bo pomimo wielu pobudek, nigdy nie zdarzyła się nam noc, że spałam tylko np. 2-3 godziny albo nie spałam wcale. 

Zaskoczyło mnie to za to wiele innych kwestii:

• Odwieczny strach i troska. Od pierwszego dnia, kiedy się dowiedziałam o ciąży, towarzyszył mi strach o moje nienarodzone jeszcze maleństwo. Przed każdym usg czułam się zestresowana i myślałam tylko, czy wszystko będzie dobrze, czy dziecko prawidłowo się rozwija, czy urodzi się zdrowe. Po jego narodzinach strach nie zmalał, zmieniły się tylko jego powody. Dopiero po kilku miesiącach wyluzowałam, co nie oznacza, że przestałam martwić się o swoje dziecko. Wciąż jest mnóstwo powodów do obaw: czy ten katar to tylko katar czy już coś poważniejszego, czy je wystarczająco dużo witamin, czy podczas wyjścia z babcią nie będzie płakać za mamą, czy poradzi sobie w przedszkolu, czy nie będzie czuła się zestresowana występem na Dzień Babci i Dziadka. I tak pewnie będzie już zawsze. 

• Chęć oddania wszystkiego. W pewnym stopniu zawsze byłam egoistką. Dzieci to zmieniły. Temu strachowi, o którym piszę wyżej, towarzyszy też troska i myśl, że dla dziecka zrobi się wszystko. Od dzielenia się jedzeniem i oddania ostatniego kawałka ciasta po leżenie plackiem w szpitalu na patologii ciąży, bo twoje dziecko jest zagrożone.

• Brakujące ręce i czas. To chyba tak naprawdę dopadło mnie dopiero przy dwójce dzieci. Karmisz piersią młodsze dziecko, a starsze właśnie wtedy uświadamia sobie, że chce a) robić i jeść omleta b) na ręce c) bawić się w robienie bazy. No aż się prosi o dodatkową parę rąk (chociaż i tak tylko kobiety wiedzą, ile można zrobić z dzieckiem na rękach). I wydłużoną dobę, żeby po położeniu pociech spać, wygospodarować jeszcze czas dla siebie i swoich potrzeb. Czas poświęcony dzieciom to prawdopodobnie najpiękniejszy czas, ale fajnie czasem też zrobić coś dla siebie. Nie wspominając o wszystkich przyziemnych obowiązkach. 

• Moja niekonsekwencja. W założeniach dziecko miało nie jeść słodyczy, nie oglądać bajek i nie robić histerii. Taaaaa… 😉

• Pobudki o 6 rano w wieku kilku miesięcy i spanie do 7.45, gdy na 8 trzeba już być w przedszkolu. Znacie to? Albo gdy Wasze dziecko jest już marudne ze zmęczenia, ale nie pójdzie spać? Gdy zasypia o 16, budzi się przed 18, do 19 marudzi, a później ma tyle energii, że szaleje do 23? Albo gdy jest bez drzemki i myślicie, że szybko zaśnie wieczorem, a tymczasem usypianie trwa 30 minut, Ty zasypiasz, a dziecko wciąż nie? 

• Wiecznie porozrzucane zabawki. Żeby zacząć się bawić najpierw najlepiej wysypać wszystkie zabawki z kosza. Po 5 minutach wyciągnąć plastikowe i drewniane naczynia znajdujące się w dziecięcej kuchni, po kolejnych 15 puzzle, później klocki… Pomimo że córka jest uczona porządków i zazwyczaj chętnie sprząta zabawki, to są chwile, że ledwo można przejść. A od kiedy syn się przemieszcza i ściąga co popadnie, mogłabym sprzątać te zabawki bez przerwy. Dlatego większość najlepiej zostawić do wieczora 😉

A co Was zaskoczyło, gdy zostałyście mamą?